احمد وقتی از یاران شهید خود سخن می گوید بی تاب می شود و گریه می کند . آن کلاه پشمی را که کلی خاک بر آن نشسته , می کشد روی پیشانی اش تا ابروها و بعد از ته دل آهی می کشد که دل را آتش می زند . به چشم های او که نگاه می کنی بوی عشق می دهد .
می دانید بوی عشق چیست ؟ بوی عشق , بوی بدن های سوخته در معبر مین عملیات رمضان است . بوی بدن های تاول زده از شیمیایی های دشمن در کربلای 8 است . بوی تند کافور در سالن سپنتاست که بیش از ده هزار شهید را در خود دیده است . بوی عشق , بوی بهشتی بچه های عملیات قادر است . این است که احمد نمیتواند جبهه ای نباشد . اگر بخواهیم احمد را خیلی خلاصه تعریف کنیم باید بگوییم , شیعه تنوری بود. راستی راستی تو دهان شیر می رفت و از آن تک دانه هایی بود که شاید هر صد سال یک بار مثل آن , پیدا شود .